Τις προάλλες, πολύ αθόρυβα και χωρίς φασαρία, θριάμβευσα.
Οι μπλε κώνοι κυκλοφορίας δεν αποτελούν μέρος του σχεδιασμού (ειλικρινής)
Αυτός είναι ο Κήπος της Βίβλου, παλαιότερα ένα κομμάτι από γρασίδι έξω από την περιοχή Key Stage One με μερικούς ανώμαλους πάγκους στο επάνω μέρος, στο σχολείο των παιδιών μου. Και επιτέλους έχει τελειώσει.
Το σχολείο είναι σχολείο της Εκκλησίας της Αγγλίας, γι‘ αυτό ήθελαν έναν Βιβλικό Κήπο στον οποίο τα φυτά αναφέρονται σε χωρία της Βίβλου. Είναι μια δημοφιλής ιδέα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά λιγότερο εδώ – στην πραγματικότητα δυσκολεύτηκα να βρω κάποια στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το όλο θέμα έγινε ακόμη πιο περίπλοκο από το γεγονός ότι η τοποθεσία ήταν εν μέρει σκιασμένη και τα περισσότερα φυτά που αναφέρονται στη Βίβλο είναι φυσικά της Μέσης Ανατολής – τόσο πολύ λάτρεις του ήλιου. Επιπλέον, αυτό είναι το Somerset, τόσο υγρό (και πέρυσι, ακόμη πιο αποσβεσμένο από το συνηθισμένο) και έπρεπε να είμαι αρκετά εφευρετικός με αυτό που έβαλα εκεί.
Παίζοντας γρήγορα και χαλαρά: μια ελιά στο υπερυψωμένο κρεβάτι (Κήπος της Γεθσημανή και όλα αυτά) είναι ένας κίνδυνος στη σκιά, αλλά είναι προστατευμένη. Και αυτή είναι η Mentha longifolia από κάτω.
Υπήρχε ήδη ένα εξάγωνο υπερυψωμένο κρεβάτι χτισμένο με τούβλα ύψους περίπου 1,2 μ., οπότε στήριξα το σχέδιο γύρω από αυτό και δημιούργησα δύο συνδεδεμένα εξάγωνα. Οι δάσκαλοι ήθελαν να το νιώθουν κλειστό, αλλά ακόμα αρκετά ανοιχτό ώστε να μπορούν να δουν μέσα: και ήθελαν χλοοτάπητα και μερικά καλάμια (για τον Μωυσή και το καλάθι του).
Γλειφιτζούρια κόλπων που περπατούν γύρω από τις άκρες (πρέπει να μετακινήσετε αυτόν τον κάδο σκουπιδιών…)
Καταλήξαμε να κόψουμε το όλο θέμα με ένα χαμηλό φράχτη κουτιού, αλλά με στίγματα με «γλειφιτζούρια». Οδηγούσα τους πάντες μακριά από χλοοτάπητα –πολύ ρουστίκ, πολύ ατημέλητα, πολλή συντήρηση– και προς τα υπερυψωμένα καθίσματα με τις κορυφές φυτεμένες με άπλωμα Θυμάρι σκούπα (Επρόκειτο να πάρω χαμομήλι αλλά θέλει ήλιο). Μόλις τα μικρά πυθμένα κάθονται αρκετά συχνά, θα πρέπει να φτιάξουν ένα υπέροχο πυκνό, αρωματικό χαλάκι.
Υπερυψωμένο καθιστικό κρεβατιού φυτεμένο με Thymus serpyllum
Εξακολουθώ να μην είμαι σίγουρος για τα πρακτικά: τελικά, βρέχει πολύ εδώ, οπότε αυτά τα καθίσματα θα είναι υγρά πολλές φορές. Αλλά έχω ένα σχέδιο Β στην πίσω τσέπη μου, να αντικαταστήσω λίγο από το θυμάρι με μικρές τετράγωνες πλακόστρωτες πλάκες 30 εκ. ώστε τα παιδιά να μπορούν να καθίσουν αλλά να περιτριγυρίζονται από βότανα.
Φαίνεται λίγο γυμνό αυτή τη στιγμή, αλλά την περασμένη εβδομάδα πέρασα μια ή δύο χαρούμενες ώρες σπέρνοντάς το με τα αγριολούλουδα του χωραφιού: Αγροστέμμα (κορκοκόκ), Nigella (love-in-a-mist) και, ελαφρώς αταίριαστα, κουκιά, ό,τι πιο κοντά μπορούσα να φτάσω στα ζιζάνια. Στην πραγματικότητα, χρειάστηκε να ερμηνεύσω τους στίχους της Βίβλου αρκετά χαλαρά: στην πίσω γωνία, για παράδειγμα, πήρα το εδάφιο του Ιώβ:
«Αν έχω κλέψει τη γη που καλλιεργώ και την έχω πάρει από τους νόμιμους ιδιοκτήτες της, αν έχω φάει την τροφή που φύτρωσε εκεί αλλά άφησα τους αγρότες που την καλλιεργούσαν να λιμοκτονήσουν, τότε αντί για σιτάρι και κριθάρι μπορεί να φυτρώσουν ζιζάνια και γαϊδουράγκαθα».
…και αντικατέστησε τα γαϊδουράγκαθα με μωβ Άνθη κερασιάς «Atropurpureum» (αγαπά την υγρασία, χαρούμενη στη σκιά) και το σιτάρι και το κριθάρι με Παραγγέλθηκε κριθάρι, ένα ετήσιο γρασίδι που σπέρνεται αρκετά εύκολα από σπόρους και με κατάλληλα στάχυα. Θα πρέπει να φαίνεται υπέροχο.
Δεν ήμουν πολύ σίγουρος για το χρώμα αυτών των υπερυψωμένων καθισμάτων στην αρχή, αλλά ζεσταίνω – ξεχωρίζει υπέροχα τα ντάφ.
Και τα καλάμια; Δεν υπήρχε περίπτωση να υπήρχε μια λιμνούλα με μικρά παιδιά, γι‘ αυτό έφτιαξα έναν μικρό κήπο με βάλτους στη γωνία με επένδυση από μαύρο πλαστικό. Σε αυτό έχω θάψει μερικές «μίνι-λίμνες» – βασικά πλαστικές γλάστρες με ανοιγμένες τρύπες – για τους πραγματικούς λάτρεις του νερού, Πάπυρος Κυπερός και Το μικρότερο τύφα. Γύρω τους υπάρχουν μικροί κατιφέδες (Caltha palustris) – Καμία αναφορά στη Βίβλο, μόνο λίγο ανοιξιάτικο χρώμα.
Ήταν πολύ διασκεδαστικό, απίστευτα απογοητευτικό (το έφτιαχνα αυτό, χωρίς καθυστέρηση, μέσα στο πιο υγρό καλοκαίρι, φθινόπωρο και χειμώνα που είχαμε ποτέ) και απορροφητικά ενδιαφέρον: συνολικά, το πιο απαιτητικό σχέδιο που είχα ποτέ γίνεται παρά το μικρότερο μέγεθός του. Οι καμάρες από ιτιά, κατασκευασμένες από έναν ντόπιο υφαντή ιτιάς του Somerset, ήταν απολύτως η τελευταία πινελιά και είμαι πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Ανοίγει επίσημα την Παρασκευή, επίσης – δεν νομίζω ότι έχω ανοίξει ποτέ κάτι δικό μου επίσημα στο παρελθόν. Ελπίζω να υπάρχουν κορδέλες!
