«Η πρώτη φορά που θεώρησα σοβαρά το γρύλο ως το φαγητό του μέλλοντος ήταν στα τέλη του 2015 κατά τη διάρκεια μιας παρουσίασης από προπτυχιακούς φοιτητές. Η πολιτική τους πρόταση που περιγράφει πώς η υιοθέτηση πρωτεΐνης εντόμων στην περιοχή του Λος Άντζελες θα μπορούσε να βοηθήσει στην απομόνωση της περιοχής από ορισμένες από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής περιελάμβανε μια δοκιμή μιας πρόσφατης μπάρας πρωτεΐνης με βάση το κρίκετ, φιλική προς το παλαιότοπο. Καθώς βύθιζα τα δόντια μου στην ελαφρώς κολλώδη μπουκιά από φυστικοβούτυρο που περνούσαν στην τάξη, το μυαλό μου άστραψε ανάμεσα στο ζοφερό μέλλον των τροφίμων που παρουσιάζονται σε μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας και στην πολύ μικρότερη συλλογή από ελπιδοφόρες απεικονίσεις φαντασίας νόστιμων μελλοντικών γιορτών. Τι είναι αυτό με τις σύγχρονες ανησυχίες μας που καθιστά τόσο εύκολο να φανταστούμε τόσο δυστοπικά μέλλοντα τροφίμων;»
