«Ο κόσμος πιστεύει ότι τα φοράς ειρωνικά;» ρώτησε ο χειροπράκτης καθώς ξάπλωσα στο τραπέζι της.
Κουνούσα ένα ναυτικό παντελόνι ιππασίας και ένα t-shirt. Το σύνολο ήταν ακόμα καθαρό, αλλά δεν είχε ακόμη επικαλυφθεί με τον τελευταίο κύκλο βρωμιάς, ιδρώτα και αλογότριχες. Δεν χρειαζόταν να είμαι βιολογικός τρομοκράτης στο ιατρείο. αν και με έχει ξανασυναντήσει μετά από τόσους ανόητους τραυματισμούς αλόγων σε αυτό το σημείο, δεν νομίζω ότι θα έδινε βλεφαρίδα.
Παρά την υπόθεση του χειροπράκτη, η επιλογή στολή ήταν για πρακτικότητα. Βγαίνοντας από το γραφείο της, πήγα κατευθείαν στον αχυρώνα. Μετά από αυτό, άλλαξα παντελόνια και πήγα στη δουλειά. Αυτή η αλλαγή κοστουμιών είναι το πρότυπο μου για τις περισσότερες καθημερινές. σηκωθείτε, φορέστε ρούχα αχυρώνα, οδηγήστε, οδηγήστε, οδηγήστε λίγο ακόμα, αλλάξτε επαγγελματικό καθημερινό ντύσιμο, δουλέψτε και οδηγήστε στο σπίτι.
Ωστόσο, η επιθυμία να αλλάζω μία λιγότερη φορά την ημέρα είναι μόνο ένα μέρος του λόγου για τον οποίο τρελαίνομαι με τα ρούχα του αχυρώνα μου. Τα ρούχα ιππασίας τώρα είναι πολύ χαριτωμένα.
Πέρασαν οι εποχές που όλες οι βράκες είχαν αυτή την απαίσια απόχρωση του μπεζ, το ύφασμα τόσο παχύ και άκαμπτο που δεν ήταν περίεργο που η Ευρώπη αποίκισε τον μισό κόσμο αναζητώντας περισσότερο υλικό που αναπνέει. Σήμερα έχουμε επιλογές: καθίσματα από σιλικόνη, ύφασμα ανθεκτικό στους λεκέδες, τέντωμα τεσσάρων κατευθύνσεων, συμπίεση και σε κάθε απόχρωση του ουράνιου τόξου.
Ένα από τα αγαπημένα μου ζευγάρια είναι το λαμπερό φούξια και έχει διχτυωτούς αεραγωγούς τύπου Lululemon στις γάμπες. Κάνε στην άκρη, αθλητικά ρούχα στο παντοπωλείο. Αγοράζω το ελληνικό μου γιαούρτι με βράκα.
Κάθε εβδομάδα, τουλάχιστον τρία ζευγάρια βράκα μου περνούν από το πλύσιμο και μετά τα κρεμούν για να στεγνώσουν σαν σημαίες μπαλωμένα στα γόνατα που διακηρύσσουν: «Εδώ ζει ένας ιππέας! Άκου το βρυχηθμό της!» Ο γείτονάς μου στον κάτω όροφο αναφέρεται στο βλέμμα ως „Horsey Cosplay“, και δεν έχει άδικο.
Ως άτομο plus-size, τα νεότερα ρούχα ιππασίας με έχουν κάνει πιο περήφανη που ζω στο σώμα μου. Οι επωνυμίες ενδυμάτων ιππασίας ήταν ανάμεσα στις πολλές σειρές ρούχων που τραγουδούσαν στη χορωδία της ντροπής για πολύ καιρό. Οι επιλογές ήταν περιορισμένες. Αν μπορούσα να βρω κάτι, ήμουν συχνά οι μεγαλύτερες μάρκες μεγέθους. οτιδήποτε μεγαλύτερο απλά δεν υπήρχε ή ήταν τόσο ακριβό που το ένα ζευγάρι κόστιζε όσο μισό μήνα ενοίκιο.
Ένιωθε σαν να φώναζαν οι ετικέτες: «Μην παχαίνεις, Γκρέτσεν. Διαφορετικά, δεν σου αξίζει να κάνεις τα πράγματα που αγαπάς».
Σήμερα, μάρκες όπως τα Sticky Seat, Sync Equestrian, Muirneen, Kerrits και άλλα κυκλοφορούν σε πολλά μεγέθη. Με τόσες πολλές επιλογές, είναι πλέον πιο εύκολο να ζήσω με τον κανόνα ότι αν είμαι το μεγαλύτερο μέγεθος που προσφέρει μια μάρκα, δεν με χρειάζονται ως πελάτη. Κάποια πιο ολοκληρωμένη επωνυμία μπορεί να έχει τα δύσκολα κερδισμένα μετρητά μου.
«Αυτοί σου δίνουν μια τόσο ζουμερή λεία», μου είπε μια φίλη που δεν ήταν άλογα όταν την πήγα στον αχυρώνα πρόσφατα. Μου υπενθύμισε ότι κι εμένα επιτρέπεται να νιώθω επιθυμητός και να έχω ρούχα που ταιριάζουν.
Όταν φοράω ένα παντελόνι ιππασίας, μου θυμίζει πόσο τυχερός είμαι που έχω ένα χόμπι που αγαπώ και ένα σώμα που μου επιτρέπει να το κάνω. Οπότε, φυσικά θα πρέπει να φορέσω την πιο λαμπερή βράκα που μπορώ να βρω.
